Gizli servis denince akla ilk gelen şey giz oluyor ya…

Sonra bir bakıyorsun ortalıkta ipuçları geziniyor. İsimler fısıldanıyor, tarih aralıkları dolaşıyor, yöntem tartışılıyor, gazetecilere tesadüfen ulaşan kırıntılar çoğalıyor.

Herkes bir yere bakıyor; parmaklar çoğu kez MOSSAD’ı işaret ediyor. Kanıt mı? Mahkeme dosyasına girecek türden kesinlik zaten yok. Yine de zihinlerde bir hikâye kuruluyor; Yapan onlar galiba!

Kontrollü ifşa denilen yaklaşımdan söz ediyorum…

MOSSAD üstünden konuşuyorum çünkü popüler örnek hep oradan geliyor; yine de teknik, tek bir ülkeye ait bir imza sayılmaz.

Mantığı çok sade. Ortama yeterince iz bırak ama izlerin hukuki sorumluluk doğuracak netlikte olmasın. Hem korku üret, hem de resmî inkâr kapısını açık tut. Bir yandan biz karışmadık deme rahatlığı, öte yandan mesaj ulaştı hissi… Soğukkanlı bir iletişim operasyonu gibi.

Operasyon yalnızca hedefe yönelik bir eylem meselesi de sayılmaz. Asıl hedef kitle çoğu kez daha geniş; potansiyel rakipler, içerideki ağlar, dışarıdaki destekçiler, hatta karar vericiler. Eylemin kendisi bir cümle; sızdırılan detaylar o cümlenin noktalama işaretleri.

Kimi zaman başlıklar, kimi zaman kulisler, kimi zaman adı açıklanmayan kaynak kalıbı. Sonuçta konuşulan şey tek bir kişi olmaktan çıkıp bir dokunulabilirlik hissine dönüşüyor. Uzanırız, yakalarız, yaparız.

Sahada çalışanların diliyle anlatırsak psikolojik etki orada altın madeni. İnsan aklı belirsizlikten hiç hoşlanmaz. Net kanıt yoksa hayal gücü çalışır. Hayal gücü de çoğu kez gerçeğin önüne geçer. Tam da orada kontrollü ifşa belirsizliği yönetme sanatı olarak görülür.........

© Yeniçağ