İçimizde buruk bir his oluşuyor…

Çünkü hatırladığımız şey aslında kaybettiğimiz şeylerin yankısı gibi.

Sahi, ne çok şey kaybettik ve kaybediyoruz değil mi?

İnsan hakları dediğimiz kavram, kağıda dökülmüş birkaç maddelik bir metinden çok daha fazlası.

O, bir çocuğun korkmadan gülümseyebilmesi,

Bir annenin evladını kaybetme korkusuyla yaşamak zorunda kalmaması,

Bir gencin hayallerinin önü kapatılmadan büyüyebilmesi,

Bir insanın sadece ‘insan’ olduğu için değer görmesi.

Biz, işte bu duyguların toplamına ‘insanlık’ diyoruz.

Oysa her gün haberlerde gördüklerimiz, sokakta karşılaştıklarımız, duyduğumuz hikâyeler bize acı bir gerçeği fısıldıyor;

Hepimiz bir yerlerde hata yapıyoruz.

Bir yerlerde birbirimize karşı körleşiyor, sağırlaşıyor, duyarsızlaşıyoruz.

Öyle zamanlar yaşanıyor ki, ‘benim ölüm ve senin ölün’ diye kategorize bile edebiliyoruz artık hiç zararı ve yararı olamayacak ‘yitirdiklerimizi’.

Ağlayan bir çocuğun, açlık çeken ve ölmüş bir insanın ‘milliyeti’ sorulur mu hiç?

Sorulmaz, sorulmamalı.

Ve fakat en çok da onlar soruluyor.

İnsanın, hayatın tasdikinde olan hakları için gösterilen birçok çaba ‘kriminalize’ edilip duruyor.

Yaşama hakkı, sağlık hakkı, eğitim hakkı, ana dil hakkı …

Herkes bir ‘kahraman’ ve bir ‘hain’........

© Güneydoğu Ekspres