Günlük hayat hepimizi aynı tempoya sokuyor. Sabah kalktığımız andan gece uyuyana kadar sürekli bir koşuşturmanın içindeyiz. İş, ev, sorumluluklar, yapılması gerekenler… Herkes bir yerlere yetişmeye çalışıyor. Sanki durduğumuz anda bir şeyleri kaçıracakmışız gibi geliyor. Bu yüzden durmayı unuttuk.

Durmak, düşünmek, nefeslenmek artık gereksiz görülüyor. Oysa insan bazen hiçbir şey yapmaması gerektiğini bile fark edemeyecek kadar yoruluyor. Biraz durmak bile cesaret istiyor çünkü durduğumuzda kendimizle baş başa kalıyoruz. Düşüncelerimiz geliyor, sesler netleşiyor, kaçtığımız duygular ortaya çıkıyor. Koşarken bunların hiçbiri görünmüyor. Yorgunluk bir kenarda bekliyor. Kırgınlıklar sessizce duruyor. İçimizde biriken sıkıntılar kendini belli etmiyor. Ama bir anda durduğumuzda hepsi görünür hale geliyor. Bu yüzden insanlar çoğu zaman hızın içine saklanıyor. Çünkü yüzleşmek kolay değil. Toplum da buna pek izin vermiyor. İnsanlara sürekli daha fazlasını yapmaları söyleniyor.

Hızlı olmaları, yetişmeleri, sürekli bir şeylerle uğraşmaları bekleniyor.........

© Gazete İlk Sayfa