Artık hayatlarımız bir ekranın içinde, duygularımız bir bildirimin süresine sığmış durumda. Sevincimiz, üzüntümüz, öfkemiz hatta sevgimiz bile bir uygulama üzerinden ölçülüyor. Paylaşıyoruz, beğeniliyoruz, görülüyoruz; sonra kayboluyoruz. Bir bildirim sesiyle mutlu olup, sessizlikte kendimizi eksik hissediyoruz. Çünkü modern çağda insan, artık sessizliği değil, titreşimi duymaya alıştı.

Bir zamanlar mektup beklerdik. Birkaç satırlık bir cümle için günlerce, haftalarca sabırla beklerdik. Şimdi saniyeler içinde ulaşabiliyoruz ama hiçbir kelimenin değeri kalmadı. Hız, anlamın yerini aldı. Her şeyin “şimdi” olduğu bir çağda yaşıyoruz. Ama bu kadar “anlık” yaşarken, uzun vadede hiçbir şey hissetmiyoruz. Çünkü anın kıymeti, artık paylaşılmadan anlam bulmuyor. Bir kahve içtiğimizde, o kahvenin kokusunu değil, fotoğrafını paylaşıyoruz. Bir manzarayı izlerken, gözlerimizle değil, kameramızla bakıyoruz. Yaşadığımız her anı belgelemeye çalışırken, aslında yaşamayı unutuyoruz.

Gerçek mutlulukla “beğeni sayısı” birbirine karışmış durumda. Sanki hayatın değeri, kaç kişinin gördüğüyle ölçülüyor. Bir bildirim geldiğinde........

© Gazete İlk Sayfa