“Biz, onlardan önce nice insan nesillerini yıkıma uğrattık; (şimdi ise) onlardan hiçbirini hissediyor veya onların fısıltılarını duyuyor musun?” (Meryem 98)

Seminere gidiyorduk. Akşam vakti idi. Ufukta batan güneşin ışıkları sanki bulutların arasından veda ederken zorlanıyor, sıkılıyor, kızarıyor ve nihayet kararıyordu. Aracın radyosunda ise akşam ezanı okunmuş ardından o meşhur dizeler terennüm ediliyordu: “Hatırla ki, senin de akşamın olacak bir gün. Ömrünün ışıkları solacak. Hayatının perdesi çekilecek. Senin de kıyametin kopacak. Dudaklarında donacak gülüşün güneşi. Zaman uçurumun olacak. Gelen günün güneşi sana doğmayacak. Unutulacaksın ve hatta unutulduğun bile unutulacak. İsmin anılmayacak orda burada. Kimse yolunu gözlemeyecek. Üzerinden bütün ışıklar çekilecek ve senin de akşamın olacak..”

En can alıcı yeri herhalde şurasıydı: “Unutulacaksın ve hatta unutulduğun bile unutulacak.”

Nice şöhret olanlar bir anda silinip gittiler. Hem de öyle öldükten sonra filan değil daha hayattayken yıldızları bir anda sönüverdi. O yüzden mesela “asıl ölüm unutulmaktır” sözü, ölüler için değil diriler için bir anlam ifade eder. Ölen kimse sözleriyle, fikriyle, bıraktığı eserleriyle ve devam eden........

© Doğruhaber