Ο Αλέξης Παπαχελάς αποφάσισε να αφηγηθεί, μέσα από ένα ντοκιμαντέρ, την άνοδο και την πτώση της τρομοκρατικής οργάνωσης 17 Νοέμβρη. Για την παραγωγή του έργου, ο ΣΚΑΪ εξασφάλισε ή τουλάχιστον έτσι πίστευε μερική χρηματοδότηση από το ΕΚΚΟΜΕΔ (Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, Οπτικοακουστικών Μέσων και Δημιουργίας). Λίγες ημέρες αργότερα, η απόφαση ανακλήθηκε, με αφορμή τη συμμετοχή στο ντοκιμαντέρ συνέντευξης του καταδικασμένου μέλους της 17Ν Δημήτρη Κουφοντίνα. Η απόφαση αυτή ανοίγει μία συζήτηση που ξεφεύγει από το ίδιο το ντοκιμαντέρ και ανοίγει ένα ευρύτερο ζήτημα για τα όρια της δημοσιογραφικής έρευνας και τον ρόλο των χρηματοδοτικών θεσμών.

Ο θόρυβος γύρω από την ανάκληση της χρηματοδότησης του «17 Νοέμβρη, Άνοδος και Πτώση» δεν αφορά μόνο τον ΣΚΑΪ, το ΕΚΚΟΜΕΔ ή τον δημοσιογράφο που επιμελείται το έργο. Αφορά κάτι βαθύτερο και πιο θεμελιώδες: το αν, σε μια σύγχρονη δημοκρατία, η δημοσιογραφία μπορεί να αφηγείται την ιστορία χωρίς φίλτρα προέγκρισης περιεχομένου.

Η επιστολή του Γιάννη Αλαφούζου προς τον διευθύνοντα σύμβουλο του ΕΚΚΟΜΕΔ μιλά για «προληπτική λογοκρισία». Ανεξάρτητα από το αν κανείς συμπαθεί ή αντιπαθεί τον ΣΚΑΪ, τον ιδιοκτήτη του ή τον δημοσιογράφο που υπογράφει το ντοκιμαντέρ, το ερώτημα είναι θεσμικό: μπορεί ένας δημόσιος φορέας να αποσύρει την στήριξή του, όχι επειδή παραβιάστηκε κάποιος κανόνας, αλλά επειδή διαφωνεί με το........

© Athens Voice