24 Eylül 2025’de Nev York’ta BM bünyesinde düzenlenen Gazze konulu toplantıya, Türkiye ve ABD’nin yanı sıra Endonezya, Katar, Suudi Arabistan, Birleşik Arap Emirlikleri, Ürdün, Pakistan ve Mısır’ı temsilen devlet veya hükümet başkanları katılmışlardı. (Foto: akparti.org)

Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi’nin Gazze için kabul ettiği 2803 sayılı karar, Trump yönetiminin 20 maddelik planını onaylayarak yıkıma uğramış bir bölgeyi istikrara kavuşturmayı hedefleyen kararlı bir uluslararası müdahale olarak sunuldu. Oysa bu karar, uluslararası sistemin çatışma yönetimine yaklaşımındaki daha derin bir krizi gözler önüne seriyor. Kararın merkezinde yer alan ve bölge dışından siyasi figürlerin başkanlık edeceği bir “Barış Kurulu” ile silahsızlandırmadan sorumlu bir “Uluslararası İstikrar Gücü”, Filistin siyasi yelpazesinin rızası olmadan tasarlanmış durumda. Barışın temellerini atmak yerine, yeni bir direniş döngüsünün koşullarını yeniden üretebilecek bir çerçeveyle karşı karşıyayız.
Türkiye açısından bu plan, Ankara’nın son yirmi yılda Kafkasya’dan Afrika Boynuzuna uzanan arabuluculuk iddiasını yeniden tanımladığı bir döneme denk geliyor. Mesele yalnızca BM planının başarı şansı değil. Asıl soru, Türkiye’nin bu süreci kendi arabuluculuk anlayışını yeniden kalibre etmek için bir fırsat olarak mı göreceği, yoksa yerel meşruiyeti zayıf, dışarıdan kurgulanmış bir “istikrarlaştırma” projesine mi eklemleneceğidir.

2803 sayılı kararın en dikkat çekici yönü Filistinli rızasının yokluğudur. Metin, “tarafların planı kabul ettiğini” iddia etse de Hamas, özellikle zorla silahsızlandırmaya ilişkin maddeleri açıkça reddetmiştir. Hamas açısından silah meselesi, işgal, devletleşme ve kendi kaderini tayin gibi siyasi sorulardan ayrı düşünülemez. Kararın, İstikrar Gücü’ne “gerekli tüm tedbirleri alma” yetkisi vermesi, bu tıkanıklığı fiilen kabul eden, müzakere değil zorlama çağrışımı yapan bir........

© yetkinreport.com