Sevgileri yarınlara bıraktınız

Çekingen, tutuk, saygılı…

Bütün yakınlarınız

Sizi yanlış tanıdı.

Bitmeyen işler yüzünden

(Siz böyle olsun istemezdiniz)

Bir bakış bile yeterken anlatmaya her şeyi

Kalbinizi dolduran duygular

Kalbinizde kaldı.

Siz geniş zamanlar umuyordunuz

Çirkindi dar vakitlerde bir sevgiyi söylemek.

Yılların telâşlarda bu kadar çabuk

Geçeceği aklınıza gelmezdi.

Gizli bahçenizde

Açan çiçekler vardı,

Gecelerde ve yalnız…

Vermeye az buldunuz

Yahut vakit olmadı.

Behçet Necatigil (1916/1979) Cumhuriyet dönemi Türk şiirinde özel yeri, damgası olan önemli bir şiir ustası, önemli bir ozan. Birçok şiirinde naif, içe dönük, saygılı, çekingen, ezik insanlara nezaket sınırları içinde yer verir. Şiir dilini iyi bilen, etkili kullanan; sözcükleri anlam gücüne, çağrışım ve algı derinliğine göre ustalıkla seçen titiz bir dil işçisidir. Sevgilerde şiirinde de bu kendine özgü özellikleri ustalıkla yansıtır, Necatiğil.

Şiir “çekingen, tutuk, saygılı” insanların içinde büyütüp söyleyemediği, yarınlara bırakarak ertelediği sevgisini dile getirir. İnsanı bir şeye veya bir kimseye karşı yakın ilgi ve bağlılık göstermeye yönelik duygu olarak tanımlanır, sevmek eyleminden türetilen sevgi. Bu yalnızca insanlara özgü bir duygu değildir. Hayvanlarda da sevgi söz konusudur.

Sevmek eyleminden “-gi” eylemden ad yapma eki ile oluşturulan bu sözcük, insanın özünde, yaratılışında var olan yalın, sıcak, coşkulu, derin bir duygunun simgesel adıdır. Sevgi kişiye göre dalga boyutu ve etki alanı değişen, tanıma sığmayan öyle bir duygudur ki hiçbir sözcük bu duyguyu tam ve eksiksiz anlatamaz. Ozanlar sevgi kavramını anlatmada, duyurmada, dile getirmede sık sık simgesel anlatıma başvururlar.

Sevgi sel olur coşar, yel olur eser; gül olur açar, kuş olur uçar… İçimizde, kalbinizde, gönlümüzde damla damla birikip uçsuz bucaksız bir deryaya dönüşür… Çizgisi, sınırı yoktur sevginin. Bir ağaç, bir çiçek, bir böcek, bir hayvan, yaratılan her şey ve en çok da insan! Yaratılanı sevmek Yaradan’ı (Tanrı) sevmektir; böyle diyor sevgi eri Yunus Emre.

Büyülü bir sözcüktür sevgi. Kime “seni seviyorum” dense kalbinde çiçekler açar; gözleri ışır, yüzü güler, mutlu, huzurlu olur. Kime “seni sevmiyorum” dense kalbi kırılır, suratı asılır, kaşları çatılır… Gözlemlediğim kadarıyla şu ya da bu nedenle sevgisiz bir ortamda itilip kakılıp büyüyen........

© Yeşilgiresun