1.
Mehmet Kaçar telefon etti İzmir'den. Ozan Dursun Ali Akinet geliyormuş. Tire­bolu'da, dedi. On dakikada geçtim okul yanına. Cillioğlu-Sağlık köyü mezarlığına.
Yarım saat sonra geldi Dursun Ali Akinet, oğlunun aracıyla. İndiler. İlk karşılaşma, tanışma sözcükleri... Aracı okulun yanında bıraktık. Yürüyerek çıktık "mezarlığın" başına. Giriş. Pınar. Kahvecioğulları... Kacaroğulları... Ahmet Kaçar'ın anası, karde­şi, kız kardeşi, halası, ağabeyi, yengesi... Amcası, yakınları...
Dua ettik, fotoğraf çekildi. Durmadan konuşuyoruz. Her tümce Ahmet Kaçar'ın bir yönü, bir nüktesi, bir şakası, bir şiiri, bir şarkısı üstüne... Dursun Ali Akinet. Ah­met Kaçar'ı sevgiyle, saygıyla dile getiriyor...Yıllar önceki gelişinden söz ediyor. Ahmet Kaçar, çok "şeyler" anlatmış köyümüz üstüne. Köyün ekinini, türküsünü, şiiri­ni, düdüğünü, bağlamasını, kemençesini, davulunu, zurnasını, düğününü, eğlencesini, konaklarını... yaratıcı insanlarını... Anımsadıklarıyla yineliyor Dursun Ali Akinet...
Okulun bahçesinde oturuyoruz epeyce. Sonra uğurlama. Artvin'e gidiyorlar. Oradan Erzurum'a geçecekler, Oradan da yurdumuzun iç yörelerini geze geze Fatsa'ya inecek­ler...
Bir gün sonra Nihat Öztürk'e telefon........

© Yeşilgiresun