Ölüm korkusu denen ''kaçınılmaz'' duyguyu aşmış bi kardeşiniz olduğumu biliyonuz di mi?
Bikez daha anlatayım hadi;
Adım adım oldu herşey.
***
İlkin; 20 yaşımda babam öldü. Artık hiç olmayacak olmak denen şeyle tanışmış oldum böylece.
Bilen bilir, baba vefatı ''yarım kalmak'' demektir, evlada. Ama nihayetinde, baba ölümünün anlaşılır, kabul edilebilir bi yanı vardır.
Baba olmanın başlıca raconu, çocuklarını bi başına koyup, erkenden ölmektir zaten.
***
Sonra; ben de baba oluverdim bigün. Zamanla kızlarım 2'lendi yaradanıma şükür. Ömrüm, kızlarımla öpüşüp koklaşmak, birlikte sarmaş dolaş yaşamaktan ibaret bi hale dönüşüverdi.
Nedense günün biri... Ölür isem, ardım sıra kızlarımın ne kadar çok üzüleceği düştü aklıma. Öylesine... Karşılarında otururken...
İşte bu en büyük aşamasıydı ömrümün. İnsan, kendi öleceğini umursamazmış meğer, kızlarının gözyaşı var iken.
Saçmasapan şeyler yazılacağına, mezarlıkların giriş kapısına bu yalın gerçek........