Yayımlandığı zaman, merak edeni çok olmuştu. Acaba, birinci kitabıma adını veren "Baklava Desenli Ev" neresiydi?

Sokakbaşı'ndaki dede yadigarı konağımız mıydı, babamın vefat ettiği Hakyemez Apartmanı'ndaki dairemiz miydi? Başka bi yer miydi yoksa?

Hep kaçak güreştim bu konuda. Hep... Her tahmin yürütene "evet orası" anlamında gülümsedim. Yalandı elbette.

Neden?

Yok yok, öyle gizemli olmak gibi, merak edilmeye bayılmak gibi huylarım yok. Aşmışım geçmişim hepsini. Yalnızca o dünyalar güzeli sevgilimin adını açık etmek istemedimdi.

Artık yazabilirim.
Baklava Desenli Ev, İstanbul'da, Anadolu yakasındadır.
***
İlk olması itibarıyla ve tüm acemiliğime karşın Baklava Desenli Ev, takdir edersiniz ki kendimce kutsalımdır.

Sözüngelimi; yolcu otobüslerindeki ''muavin'' olgusuna el atmış bi kitaptır. Ve mealen;

''Seyahat esnasında muavin kardeşimizin, gidip gidip kaptan şoförün kulağına ne fısıldadığı insanlık tarihindeki en büyük gizem olarak yerini korumaktadır'' demektedir.
***
Temeli var.

Minik Gürsel ''muavincilik'' oynamayı pekbi seven bi kerata olarak dünyaya gelmiştir. Doğduğu evin oturma odasının camı önüne kurulmuş olan ve adına ''divan'' denen ince uzun koltuk, onun gözünde bi otobüstür çünkü.

Divan-ı Hümayun'da oturan bi vezir edasıyla baş köşeye kurulup gazete okuyan babasına ''kaptan şoför'' rolü biçmekte, kendisi de otobüsün muavini olarak babasının kulağına bişeyler fısıldamaya bayılmaktadır.

Kaya Bey, minik oğlunu her defasında öperekten oyunu zevkle sürdürmektedir.

Bunun anlamını, kendisi de baba olup, tüm oyunlarını Çiğse ve Yağmur'u öpmek üzere kurguladığında anlayacaktır.
***
İşin gerçeği. Muavinlik zor zanaattır.

Şoförle iletişimden ve ikram servislerinden başka, yol boyu sık sık aşşalara inip, bagajdan valiz vs. çıkartmayı falan da gerektirir. Muavinlerin bu esnadaki bagaja doğru eğilme hareketleri........

© Yeşilgiresun