Halen büyüsü altındayım, Nevzat Aydın Abi'nin;
-''Alışmaya çalışıyorum, 65 yaşın acemisiyim'' sözlerinin.
Şöyle bi 5-6 yıl önce söylenmiş bu dize, sizce de Nazım Hikmet şiiri gibi diğil midir?
***
58'ime eriştim, parmak hesabı.
Hatta, geçenlerde doğum günüm idi, 59'dan gün almaya da başladım.
Çok garip. İnanılır gibi diğil.
Belli bi zamana değin; sülalenin en küçüğü... Sokakbaşı Asmalı Kaave'nin en küçüğü... Genç Çotanaklar tribününün en küçüğü... Giresun sosyal yaşamının en küçüğü.. Yeşilgiresun Gazetesi'nin en küçüğü... Falan olan ben.
Şimdi büssürü insanın ''abi'' dediği, üstelik pekçok eşşek sıpasınca ''amca'' diye hitap edilen bi herife dönüştüm.
Daha dün dolmuşta... Ayakta çok sayıda yolcuyuz. Ula baktım, en yaşlıları benim. İlk boşalan koltuğa oturdum tabi. Bi zoruma gitti, bi zoruma gitti, sormayın.
59 yaşa alışmaya çalışıyorum, ne denir ki başka? O güzelim şarkıda geçtiği gibi; "Babamın öldüğü yaştayım" bi de.
Bunun hüznü cabası.
***
Peki, ne demektir bunlar, biliyonuz mu?
Bi bakmışın 65 olunacak. Bi bakmışın 70 yaşa gelinecek. Hadi 75 belki.........