Beyaz beyazdı bulutlar, sonsuz bir mavinin altında. Güneşliği açık küçücük penceresinden içeri dolan güneş ışığından kamaşan gözlerini ovdu yavaşça. Bilemedi bir süre nerede olduğunu, nereye gittiğini, kim olduğunu...
Uzun bir yolculuğun özlemiyle doluydu nicedir. Yolda olmak düşüncesi, onu biraz olsun uzaklaştırıyordu içinde bulunduğu kafa karışıklığından, kalp sıkışmasından. Benzer duyguları kitap okurken ve yağmur altında yürürken de hissediyordu.
Yolculuğu böylesine cazibeli kılan yeni yerler görmek, farklı kültürler tanımak, dilini bilmediğiniz insanlarla tanışmak değildi sadece. Yolculuk esasında insanın kendi içinde düşe kalka, güle ağlaya, bula kaybede ilerleyişin bir diğer adıydı.
İnsan, çoğu zaman neyi, neden aradığını bilmeyendi. Bu yüzdendir ki bulduğunda da bulduğunun aramakta olduğunu, çokça geç anlayan bazen de hiç........

© Yeşilgiresun