Tarifsiz sevinçleri olmalı insanın, kelimelerin, cümlelerin ifade etmekte kifayetsiz kaldığı.
Gözlerinin içini güldüren anıları olmalı insanın, her hatırladığında iyi ki biriktirmişim diyeceği.
Aklına her düştüğünde yüzünde tebessümler çaktıran sevenleri olmalı insanın, yokluklarında bile varlıklarındaki gibi sımsıcak hissettiren.
Kalpten kalbe yolları olmalı insanın, etrafı mis gibi kokan rengarenk çiçeklerle bezeli.
Gönle yük olmayan sevdaları olmalı insanın, sevginin kanatlarıyla yemyeşil kırlarda kelebekler gibi uçuşup duran.
Özü sözü bir dostları olmalı insanın, yanındayken başka bir yerde olmak istemeyeceği.
Yüreği yağmur yumuşaklığında, gönlü serçe sıcaklığında, kalbi çocuk avuçlarında sevenleri olmalı insanın, kendisini hep güvende hissedeceği.
İnsanın kendisini asla yalnız hissetmeyeceği, bakışıyla, duruşuyla, sesiyle, davranışlarıyla kucaklayan sırdaşları olmalı.
Sarıldı mı tüm kederlerini alıp götürecek, konuştu mu bütün efkarını dağıtacak, baktı mı tüm ruhunu kucaklayacak, sustu mu bütün sorularını cevaplayacak gölgesinde serinleyeceği bulutları olmalı insanın, rahmetiyle ıslandığı, şefkatiyle ısındığı, bereketiyle rahatladığı.
Sevdiği kadar sevilmeli de........