Yağmur damlalarından farksızdı kelimeler, kar taneleri gibi benzersiz. Gökyüzü kadar maviydi kelimeler, deniz gibi hırçın. Güneş kadar sıcaktı kelimeler, yıldızlar gibi parlak. Ay gibi aynaydı kelimeler, yakamoz kadar ışıltılı. Su gibi berraktı kelimeler, sis gibi netameli.
Anahtardı bazen kelimeler bazen de kilit. Kimi zaman soruydu kelimeler kimi zaman cevap. Bazı kelimeler sırdı bazı kelimelerse aşina. Bazıları mecazdı bazıları hakikat. Kimileri ateşti kimileri toprak.
Dalından düşen birer yapraktı kelimeler, yuvadan uçan birer kuş. Ufukta bir çizgiydi kelime, okyanusta bir köpük.
Kelimelerden ibaretti insan ve insan ancak kelimeleriydi. Kelimeleri kadardı insan ve insan içindi kelimeler.
Cümle bile kurulamıyorken kelimelersiz; insan, nasıl insan olacaktı ki kelimelersiz? Nasıl tamamlanacaktı ki onlarsız, nasıl mana bulacaktı, anlam kazanacaktı? Cümlesi olan bir iddia sahibiydi ve her iddia sahibi cümle/si/yle sınanandı.
İnsan. Kelime. Oyun. Çocuk.
İnsan,........

© Yeşilgiresun