Kaç gündür bir cümle bekliyorum takılıp ardına gideyim diye. Gökyüzüne bakıyorum, kuşları gözlüyorum, rüzgârları dinliyorum, ağaçları seyrediyorum, dalgalara sesleniyorum, yok, yok, yok.
Bir cümlenin öznesi olarak dizginleri alıp ele, yollara koyulmak istiyorum beni nereye çıkaracağını bilmediğim yollara.
Bulutları kırpıp kırpıp bir cümle kurayım diyorum ayakları yere basmıyor. Çiçekleri derleyip bir cümle kurmak istiyorum ama kıyamıyorum hiçbirini koparmaya dallarından. Kuşların tüylerinden cümleler kurmak geçiyor aklımın köşesinden hemen susturuyorum o düşünceleri zira; 'kuş kanadı kalem olsa, yazılmaz benim derdim' mısralarını hatırlayıp durduk yere dertsiz başımı derde sokmaya hiç takatimin olmadığını anımsıyorum.
Renkleri çağırayım bari imdada diyorum, birisinin beyaz dediğine diğeri siyah diyor. Birinin açık bulduğunu öteki koyu buluyor. Bense oldum olası grilerin de söz hakkı olduğunu savunageldiğimden renklerle de bir yere varamıyoruz.
Ya kelimelere ne demeli? Onlarla da bu sıralar bir küs bir barışık haldeyiz ne onlarla ne onlarsız anlayacağınız!
Mesele cümle olunca cümleyi dışarda bırakmakta olmuyor! Cümlenin gündemiyle kendi gündemin handiyse hiç........

© Yeşilgiresun