Eğitim anne karnında başlar. Mesela geceleri geç yatan, düzensiz beslenen, kavgacı, ılımlı veya spor yapan bir annenin bebeği, rahime düştüğü andan itibaren onun karakterinden, disiplininden etkilenmeye başlar. Bebek, annesinin hislerine, duygusal durumuna, kalp atışlarına, mide çalışmasına, daha doğamadan şahit ve dâhil olur. Sonra bu edindiği tecrübelerle dünyaya gelir.

Sırada hayat vardır. Eğitilmeye, öğretilmeye başlar. “Bunu yap, bunu yapma!” Sürekli kucaktaysa onu öğrenir. Gak dediğinde gak, guk dediğinde guksa, onu öğrenir. Azcık mızlasın ağzına meme girer. “Babba” dediğinde etrafındakiler sevinçle çığlık atar. Bu öğretiler okul zamanları gelene kadar, ebeveynlerin karakterleri doğrultusunda devam eder. “O ayıp”, buna alkış. Ceza, ödül. Sonra o biter, toplumsal doğru ve yanlışlar devreye girer. Öylece sürer, gider.

Her mesleğin eğitimi var ama anneliğin, babalığın, adı konmuş bir eğitimi yok. Belki olmamalı da. İdeali nedir ve uygulanması gereken en doğru şekil nasıldır? Buna kimler karar verecek? Tehlikeli! Tutup da eğitim adı altında şu anki gibi istikrarsız, farklı farklı teknikler empoze edilip, ebeveynlere deneme tahtası muamelesi yapılırsa korkunç olur. Herkes çocuğunu kendi içgüdüsü doğrultusunda yetiştirsin daha iyi. Allah ne verdiyse. Ama tabii ki istikrarlı ve disiplinli şekilde.

Yeri gelecek, çocuklar da can ailelerine ‘Destek’ adı altında, eğitimler verecek.........

© Yeniçağ