Üniversitedede derse girmeden önce koridorda öğrencilerle sohbet ederken fark ettim; neredeyse herkesin elinde bir yapay zekâ ekranı açık. Biri kod yazdırıyor, biri rapor toparlıyor, biri de günlük dertlerini soruyor. Aynı soru her seferinde geliyor:

“Hocam… Peki yazdıklarımız nereye gidiyor?”

Bu soru aslında gençlerin değil, hepimizin içinde bir yerde duruyor. Bir modelle konuşuyoruz ama o konuşmanın kime ait olduğunu tam olarak bilmiyoruz. Ne saklıyor, ne siliyor, ne anlıyor… Hepsi flu.

Şunu bir düşün:

- Uygulama nerede olduğumuzu biliyor.

- Hangi videoya ne kadar baktığımızı biliyor.

- Hangi kelimeyi nasıl yazdığımızı biliyor.

- Şaka yollu yazdığımız bir cümleden bile ruh hâlimizi tahmin ediyor.

Ve daha ilginci…

Bu verilerin hepsini biz kendi elimizle veriyoruz.

Sessiz bir anlaşma yapıyoruz:

“Bana kolaylık sağla; ben de karşılığında hayatımı açayım.”

Kimse “zorla” almıyor veriyi.

Biz veriyoruz. Üstelik gönüllü.

Ben yıllardır öğrencilere hep aynı şeyi söylüyorum:

“Hiçbir dijital hizmet ücretsiz değildir. Parayı değil, veriyi ödüyorsunuz.”

Sanıldığı gibi model “senin bir dosyanı” tutmuyor. Ama yazdığın her cümle, modelin davranışını şekillendiriyor.

Yani:

Sen yazıyorsun, o........

© Yeniçağ