Sayın Abdullah Öcalan tarafından, demokratik modernite paradigması çerçevesinde

ve demokratik barışın zorunlu bir gereği olarak ortaya konan demokratik entegrasyon, son günlerin en çok tartışılan kavramlarından biri olma niteliğini korumaktadır. Komünal toplum, barış hukuku ve bütüncül hukuk gibi barış sürecinin temel kavramlarını bir arada içeren demokratik entegrasyon; yalnızca Kürt sorununun çözümüne indirgenirse, paradigmanın esas kapsamı ve hedefi eksik anlaşılmış olur.

Demokratik entegrasyon, ulus-devlet merkezli çözüm modellerinin aksine; toplumu kurucu özne, devleti ise ikincil ve düzenleyici bir aygıt olarak ele alan bir yaklaşımı esas alır. Bu çerçevede barış hukuku ve bütüncül hukuk, uzun yıllar boyunca çatışmayı, savaşı ve inkârı yeniden üreten söylem ve pratiklerin aşılmasını zorunlu kılar. Barış hukuku, çatışmalı dönemde meşrulaştırılan ve resmi literatürde savaş gerekçesi üreten kavramların, barış ve demokratik toplum perspektifiyle yeniden tanımlanmasını ifade eder. Devlet, çatışma döneminde savaşı meşru gösteren dili nasıl kurumsallaştırdıysa, barış sürecinde de bu dili terk etmek ve tersini inşa etmekle yükümlüdür.

Bu bağlamda barış hukuku; çatışmayı şiddet temelinde değil, toplumun öz örgütlülüğü ve demokratik iradesi temelinde çözmeyi; toplumsal talepler doğrultusunda ortaya çıkan, ‘tarafların’ haklarını tanımayı, süreç devam ettikçe müzakere, uzlaşma ve adalet mekanizmalarını işletmeyi esas alır.

TOPLUMSAL TALEPLER DOĞRULTUSUNDA ORTAYA ÇIKAN, “TARAFLARIN” HAKLARINI TANIMAYI, SÜREÇ DEVAM ETTİKÇE MÜZAKERE, UZLAŞMA VE ADALET MEKANİZMALARINI İŞLETMEYİ ESAS ALIR.

Bütüncül hukuk, demokratik modernite paradigması içerisinde kalıcı barışı güvence altına almayı hedefleyen normlar bütünüdür. Bütüncül hukuk, hukuku yalnızca merkezi devlet aygıtının ürettiği bir üst yapı olarak değil; toplumun tüm katmanlarında üretilen,........

© Yeni Yaşam