Bir atık kâğıt işçisinin günlük yaşamına yakından bakmadan barışın ne anlama geldiğini anlamak kolay değildir. Bu yüzden gelin, sokaklarda çekçek çeken bir emekçinin gününe kulak verelim. Çünkü barış, sadece bir siyaset meselesi değil, doğrudan hayatın içinden bir meseledir.

Ben her sabah saat yedide uyanırım. Kahvaltıyı kendim hazırlarım. Çayı koyar, ekmeği bölerim. Arkadaşlarla birlikte yeriz. Sonra çekçeğimi alır, işe çıkarım. Boş bir çekçek yaklaşık otuz kilo gelir. Gün daha başlarken o ağırlığı omuzlarımda hissederim.

Sokak sokak, cadde cadde dolaşırız. İnsanların gönül rızasıyla çöpe bıraktıkları kâğıt, plastik ve metal gibi geri dönüşüm malzemelerini toplarız. Çöpten değil, çöpe atılandan geçiniriz. Topladıklarımızı depoya götürür, ayrıştırırız. Üç yıldır aynı fiyata satıyoruz bu malzemeleri. Ama hayat aynı yerde durmuyor. Kira artıyor, elektrik artıyor, su artıyor. Bizim kazancımız yerinde sayıyor.

Günde üç defa işe çıkarız. Öğlen yemeğini yine kendimiz yaparız. Yer, biraz dinlenir, tekrar yola düşeriz. Akşam........

© Yeni Yaşam