27 Aralık, Allah’ın günlerinden bir gün, ama bizim için İstiklal Şairimiz Mehmet Akif’in vefat ettiği gün. 11 yıllık bir hicret hayatından sonra yakalandığı amansız hastalığın son fetresinde adeta memleketinden defnedilmek üzere İstanbul’a geldikten kısa bir süre sonra İstanbul’da vefat etmiştir Mehmet

Akif. 11 yıl sonra geldiğinde memleketi bıraktığından da daha ağır şartlarda bulmuş, ama bu haliyle bile bu vatana dair umudunu yitirmemiştir.

Ne de olsa bir kez İslam vatanı olmuş bir yer bir daha asla küfre mal olamaz. Bunu İstiklal Marşı’nda, ülkenin en zor günlerinde, belki başka bir bağlamda da olsa ifade etmiştir zaten “Sönmez bu şafaklarda yüzen Alsancak,

sönmeden yurdumun üstünde en son ocak!”.

Memlekette ne siyasetler hakim olmuş olursa olsun, kimler işbaşında olursa olsun, o son ocaklar hiçbir zaman bitmeyecek ve

o ocaklardan her zaman bu vatanın İslam olma keyfiyetini iddia ve dava edecek insanlar yetişecektir.

Nitekim öyle de olmuştur. İstiklal Marşının şairi geldiği ülkesinde geçirdiği birkaç ay boyunca bir

“yabancı” gibi,

rejime düşman biri olarak görülmüş, attığı her adımda takip edilmiş, görüştüğü, temas ettiği herkes izlenmiş, hakkında sürekli istihbarat raporları tutulmuş.

Bir tehdit olarak görülmüş, belli. Oysa kendisi bu ülkeyi vatan kılan son milli mücadelenin manifestosunu yazmış kişidir.

Herkes hain olsa o bu ihanetten muaftır. Ona bir yabancılık, bir tehdit veya bir düşmanlık atfeden zihniyet olsa olsa bu millete yabancı, bu millete tehdit bir zihniyet ve taraf olmalıydı. Milli mücadele onun temsil ettiği bir dava şuurunun zemininde mümkün olabilmiştir.

Kendisi bir Arnavut olduğu halde

, kendi kavminin Osmanlı’dan kopmayı beraberinde getiren milliyetçiliğine şiddetle karşı çıkmıştır. Onun için devlet, ülke, vatan Osmanlı idi. Kendi kavmi adına bile olsa bu vatandan ayrılmayı düşünenler kendi düşmanlarıydı. O yüzden “

Ben ki Arnavudum

!” diyerek temsil ettiği millete karşı çıkanlara karşı şu........

© Yeni Şafak