Türkiye uzun süredir yüksek enflasyon, bozulan gelir dağılımı ve tüketim üzerindeki ağır dolaylı vergilerle şekillenen bir mali mimarinin içinde yol almaya çalışıyor. Bu yükün en görünür ve en hissedilir kalemi ise akaryakıt üzerindeki Özel Tüketim Vergisi. Ekonomi yönetimi göreve geldiğinde 19 lira seviyesinde olan ve bugün 60 lirayı gören akaryakıt, ekonomide yalnızca araçları değil, bütün maliyet zincirini taşıyan ana omurga olduğu için; pompaya eklenen her vergi market rafından çiftçinin mazot deposuna kadar her kaleme doğrudan sirayet ediyor. Bu seviyelerde akaryakıt artık bir maliyet değil, toplumun derin yorgunluğunu kaydeden bir barometre; direksiyon başında sıkılan dişlerin, hesap defterinde tutmayan sütunların, tarlada yarım kalan işlerin ortak göstergesi. Bu tabloyu görmezden gelip ısrarla faizle sonuç almaya çalışmak, yangının içindeyken hortumu bırakıp duman dedektörünü tamir etmeye benziyor.

Bu nedenle Yeni Şafak Gazetesi'nin “akaryakıtta ÖTV sıfırlansın” önerisi yalnızca bir fiyat indirimi beklentisi değil; yıllardır eğrilen mali yapının temel kolonlarını yeniden düzeltme çağrısıdır. Çünkü Türkiye’de uzun süredir dolaylı vergiler yükselirken, gelirden alınan doğrudan vergiler geriliyor. Vergi yükü kazananın üzerinden değil, harcayanın üzerinden toplandıkça, sistem adeta yükü deveye bindirip gölgeyi serçeye hesaplatan bir düzene dönüşüyor. Böyle bir yapıda dar gelirli kesim her adımda daha fazla yük taşırken, ÖTV artık yalnızca........

© Yeni Şafak