Düşünce ve bilim geleneklerinde bir görüş veya yorumun meşru kabul edilebilmesi için hangi alanda ileri sürülüyorsa o alanda usule uygunluğunun gösterilmesi yahut araştırma alanında kullanılan usulün sınırlılık ve yetersiz-liklerinin açıklanabilmesi gerekir. İlahiyat sahasıyla ilgililerin bileceği üzere usul kelimesi, temelde iki anlamda kullanılır. Birincisi, bir alanla ilgili küllî kurallar, ikincisi ise bir alanda bilgiye ulaşmayı mümkün kılan yöntemdir. Bir görüş veya yorumun meşru olması için her ikisi anlamıyla da usule uygun olması gerekir. Bazen yöntemin şekil şartları karşılanıyor göründüğü halde ilgili alanı kuran külli ilkelerle uyumsuzluk görüş veya yorumun reddedilmesine yol açabilir. Bazen küllî ilkelerle uyumlu görünmesine rağmen yöntemin gereklerini karşılayamamak redde gerekçe olabilir. Özellikle büyük anlatıları temsil eden metafizik öğretilerde her iki uyumun da oldukça dakik bir şekilde gösterilmesi gerekir. Şayet bir görüş veya yorumun kabul görmüş yöntemlerle uyumlu olmamasına rağmen küllî ilkelerle uyumlu olduğunda ısrar ediliyorsa bu durumda iddia sahiplerinin yöntemin bilinen haliyle yeterli olmadığını, genişleme ve dakikleşmeye ihtiyacı olduğunu göstermeleri gerekir. Yine de ileri sürülen görüş veya yorum, muhataplar tarafından kabul edilmeyebilir ama iddia sahipleri kendi maksatlarına ulaşmak için meşru şartları oluşturmuş olurlar. Görüş veya yorumun asıllarla uyumu bir kez gösterildikten sonra da yeni bir meşru yoruma ulaşılmış olur. Bu durumun İslam düşünce tarihinde muhtelif alanlarda pek çok örneği vardır. Burada çarpıcı bir örneğini vereceğim.

Bizim düşünce geleneğimizin temel metinlerinden biri, Ömer Nesefî’nin Akâid metnidir. Akâid-i Nesefiyye adıyla bilinir. İki üç sayfalık bu metnin temel özelliği, Hanefî-Mâtürîdî geleneğin inanç esaslarını olabildiğince özlü ve geleneğe mensup olanların tamamının kabulüne şayan olacak şekilde ifade etmesidir.........

© Yeni Şafak