Bu yaz Erzincan’da çok garip bir “pazar” ile karşılaştım.

Bu yıllardan beri ilk oluyor. Her yaz sılayırahim kabilinden memlekete gider geliriz, böylesi ilk oluyor.

Efendim hepimiz biliriz ki, ülkemizde kökü eskilere varan bir “eskicilik” mesleği vardır.

Sokaklardan “eskiler alıyoooom” diye besteli haykırışlarla geçen eskici esnafı, çocukların, ev hanımlarının yakın dostudur. Sıkı pazarlıklarla artık modası geçmiş bir damatlık elbise takımı, bir çocuk karyolası, bir kırık çini soba devredilir gider bazen. Gidenlerin ardından bakakalır satan kişi. Maldan ziyade hatıralarından ayrılmıştır. Geçip giden yılların hüznü çöker üzerine, elindeki paraya bile bakamaz, gözleri buğulanır ve eskicinin uzayıp giden sesinin ardından hemen kapıyı kapatır.

Eskicilerin çokluk birer çarşıları olur. Bu çarşıların müşterileri olur. Yıkanıp tamir edilmiş, ütülenmiş, son gürlüğünü yaşayan elbiseler asılı durur dört bir yanda. Ayakkabılara pençe yapılmıştır, pırıl pırıl........

© Yeni Şafak