G7 zirvesi sonuç bildirgesine baktığımızda, uluslararası sistemin farklı kriz alanları ve meydan okumalarına ilişkin geniş bir problemler listesi görüyoruz. Ukrayna’dan Tayvan’a, yapay zekadan enerjiye birçok sorunlu alanda nasıl hareket edeceklerini belirten liderlerin bu meselelerle ilgili farklı inisiyatiflere destek sözlerini okuyoruz. Ortak deklarasyonun bir seri iyi niyet beyanıyla dolu olmasına rağmen çözüme giden net öneriler olduğunu söylemek zor. Başka platformlarda daha önce üzerinde anlaşılan birçok inisiyatife referans verilmekle birlikte Ukrayna, Tayvan ve Filistin gibi kriz alanlarında kalıcı çözümü sağlayabilecek anlaşma önerilerine rastlamak mümkün değil. Bu durum Washington’ın kapsamlı stratejik politikalar etrafında somut çözüm üretmekte ne kadar zorlandığının ve Biden’ın küresel liderlik karnesinin zayıflığının çarpıcı bir göstergesi olarak öne çıkıyor.
İtalya’nın ev sahipliğinde zirveye katılan ülkelerin Ukrayna’ya 50 milyar dolarlık bir kredi açacaklarını ve bunun Rusya’nın Batı’da dondurulmuş olan mali kaynaklarının faizinden ödeneceğinin açıklanması zirve bildirgesinin ilk maddesiydi. Ukrayna’ya desteklerinin devam edeceğini vurgulayan liderlerin Rusya’nın nükleer tehdidinden rahatsızlık ifade etmeleri ve Çin’i Rusya’ya yardım konusunda uyarmaları, somut bir çözüm önerisine tekabül etmiyor. G7 liderleri ortaya bir barış planı koymak ve bu planı hayata geçirmek için Rusya ve Çin’e çağrı yapmak yerine daha önce bu ülkelere başka platformlarda yönelttikleri suçlamaların ötesine gitmediler. ‘Kurallara dayalı’ uluslararası sistemin tamamen işlevsiz hale gelmediği zamanlarda küresel liderler bu tür zirvelerde büyük anlaşmalar açıklar veya öneriler ortaya koyardı ancak artık o günlerin çok geride kaldığına şahit oluyoruz.
Amerika’nın liderliğinde 2. dünya savaşı sonrasında kurulan uluslararası sistemin en etkin kurumu olan Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi, kriz bölgelerine müdahale konusunda büyük güçlerin aralarındaki müzakereler ve........