Bu devirde dilimizden düşürmediğimiz kalıp cümlelerden biri de, “Hiç zamanım yok!” cümlesi... Neredeyse hepimiz hiçbir şeye yetişemiyormuş hissiyle yaşıyoruz. Gerçekten yapmak istediğimiz şeylere vaktimiz yetmiyor mu? Yoksa boş meşguliyetler elimizden aldığı için mi bu vakitsizliği yaşıyoruz? Dürüst olmak gerekirse, ki elbette gerekir, ikinci halin birinciyi doğurduğunu kabul etmemiz gerekir. Bizler kendimize ve hayatımıza ayırmamız gereken saatleri hiçbir işimize yaramayan, bizi doğrudan ilgilendirmeyen, bize bir şey katmayan şeylerle bonkörce harcıyoruz.

“Bir saatini gerçekten kendi kendine ayırmayan, bir gününü kendine bir şey katmayarak geçiren kişi, büyük bir kayıptadır. Bu kadar meşguliyetin içinde, asıl kaybedilen şey bizzat hayatın kendisidir” diyor Arthur Schopenhauer, ‘Aforizmalar’ kitabında.

Günümüz kentlilerinin bir ortalamasını alsak ve o ortalama bireyin bir günlük tuttuğunu düşünsek, muhtemelen günlüğüne şöyle şeyler yazardı: Sevgili günlük... Bugün yine bütün ihtiyaçlarımı evimdeki makinelere ve akıllı........

© Yeni Şafak