İlk üç ay gün sayarak, ikinci üç ay hatıra biriktirerek geçti.

Artık eskisi kadar kaderi düşünmüyordum.

Kader düşünülmez yaşanır, diyordum. E. gelmiyordu artık. O mu beni azat etmişti ben mi yalnızlığın nehrinde hürriyetin peşi sıra yüzmüştüm, bilmiyorum.

Annem sahiden zengin bir yerde olduğuma ikna olmuştu. Haberlere inanma sen, demiştim. Televizyon seyretme. Ben seni her gün her sabah ararım.

Annemi aramayı unutmamak için (çünkü bazı günler çok zor, çok ağır geçiyordu) telefonumun alarmını kuruyordum.

Sabah dokuz akşam sekiz.

Telefonun alarmı çalıyor. Sesime bayramlıklarımı giydiriyorum. Bir de anne bugün şunları yaptık diye eğlenceli vakte dair hikâyeler anlatıyordum.

Birlikte resim yaptığımız bir grubumuz vardı. Hafta sonları bütün malzemelerimizi alıp yaylaya çıkıyorduk. O hafta sonu bu gruptan en az üç ressam çıkar, dedim. Üç ressamın resimlerini odamdaki duvar panosunun üzerine yerleştiriyordum.

Dr.........

© Yeni Şafak