Gece, “Allahualem,

sabaha Şam teslim alınmış olur

” niyeti, duası ve temennisiyle yattım. 8 Aralık 2024 sabahına da bu

müjdeyle uyandık.

Sevinç, şükür, şaşkınlık, heyecan…

Çevremdeki birkaç kişiye şunu diyordum birkaç gündür: “Meslek hayatımın en öngörülebilir ve stratejik hamlelerini sezebildiğim gelişmelerine şahitlik ediyorum.”

Açıkça ifade edeyim, son iki aydır

zalim Esed’in tası tarağını toplayacağına

dair en ufak bir soru işareti oluşmamıştı kafamda. Hatta birkaç hafta önce TVNET’teki yayınımızda “Esed’in tek kurtuluşu

Erdoğan’ın paçalarına yapışmaktır

” demiştim. Gerçekten de Beşşar Esed’in tek şansı Erdoğan’ın işaret ettiği siyasi düzlemdi. Fakat o bunu anlamadı. Üstüne bir de sağa sola verdiği röportajlarla

artistik yaptı

. Kendisine uzatılan eli iterek, “Erdoğan’la neden buluşayım ki? Bir şeyler içmek için mi?” dedi. Ancak bir şey dikkatimi çekti, Erdoğan bu süreçte Esed’e daha bir tahammül ederek yaklaştı.

İstihza eden sözlerine

tek satır yanıt vermediği gibi ısrarla “Gel konuşalım, bu sorunu çözelim” çağrıları yaptı.

Peki, ne oldu da muhalif unsurlar Suriye Milli Ordusu altında birleşip

iki hafta dolmadan

Şam’a girdi ve 61 yıllık Baas Rejimi yıkıldı?

Tüm şifreleri

Cumhurbaşkanı Erdoğan gün gün, aşama aşama verdi aslında. Amerika’nın yıllardan beri

coğrafyamızda döndürdüğü

oyunlara rağmen “sanki dahli yokmuş” havasında ama

kendini belli eden

bir streteji sergiliyor Türkiye. Yani muhataplarını aptal yerine koymuyor. “Sahada yokum ama sahayı ben yönetiyorum, bunu da bilin” diyor.

Hâlâ bazı tereddütler de var. Hâlâ ülkesine, liderine güvenmeyenler var.

Şu sualler havada uçuşup duruyor:

Bu ilerleme nasıl oldu?

Amerika bu işin neresinde?

Muhalifler

bu kadar hızlı

nasıl ilerliyor,

önlerini kim açıyor

Rusya nerede?

İran’a ne oldu?

Rejim niçin direnmiyor?

En garibime giden soru da şuydu:........

© Yeni Şafak