Bu yazımı izci olan, izcilikte bir dönemi yaşayıp anılarını biriktiren, bugün pek çoğu ile yabancı olduğumuz kişilerin okumasını öneriyorum. Çünkü bu benim için vefayı unutmuş olanlara bir sitem yazısıdır.

İnsanların pandemi hapsi günlerinde oldukları aşılar ile kişiliklerinin değiştiğine, eskisi gibi olmadıklarına, bencillik ve egoizm kültürüne kapıldıklarına; öncelikle insanlık, sonra izcilik değerlerine aldırış etmediklerine ve hatta bunları kaybettiklerine inanır hale geldim.

Kendilerinden hiçbir karşılık beklemeden yardım eden, mutlu eden, gülümseyen bir dünyanın var olması için çaba harcayan insanları yok saymak yadsınamaz bir "insanlık" suçudur. Doğa ile dost olmayan, hayatı boyunca bir hayvanı, bir çiçeği sevmemiş, ağlayan bir çocuğun gözyaşını silmemiş, bir gencin içine düştüğü zor durumdan kurtulması için yardım elini uzatmamış olanlar ne demek istediğimi anlayamazlar. Dünyada başarılı olmayı iyi yerlerde yaşamak, yüksek ücretler almak, şatafatlı masaların gerisinde oturup emir vermek ve ömür tüketmek olarak görenler, kişiliğinden ödün vermeyi, doğanın ve çevrenin yok olmasına göz yummak; kendisinden iyi olanların önüne geçmek için fırsat kollayan ve her türlü numarayı yapanlar asla mutlu olamazlar.

Oysa çevremizde insan odaklı yaşayanlar, öğretmenlerin öğretmeni unvanını çevresinden alanlar, her türlü ayrımcılığa karşı çıkarak başını dik tutanlar, haksızlıklara tek başına da olsa bir şekilde direnenler........

© Yeni Mesaj