Ey Fatıma...

Adını her anışımda gönlümden bir şey kopuyor...

Sanki bir çağrıya yetişememişim gibi...

Sanki sen varmışsın da ben yokmuşum gibi...

Ben seni hiç görmedim.

Ne gözlerinin rengini bilirim;

Ne gülüşünün şekli zihnimde.

Ama bilmediğim bir yüz,

Bu kadar nasıl tanıdık gelir insana?

Sen benim kalbimin annesisin!

Dünyada hiç yaşamamış gibi...

Ama her kalpte iz bırakmış gibi…

Sen, zamanla ölçülmeyen bir varlıksın.

Bir gün doğumu gibi...

Bir seher yeli gibi...

Sessiz ama dokunan…

Ey annem...

Sana anlatamadım hiç derdimi.

Ama senin susuşun bile bana öğüt oldu.

Sen konuşmadın belki ama

Senin sükûtun bin yıldır kulaklarımızda çınlıyor.

Sen ki, gözyaşını Allah'tan başkasına göstermeyen........

© Yeni Mesaj