Kış ayındayız ama hayat geri çekilmiş değil. Yalnızca sesini gizlemiş durumda.

Kendini göstermediği, acele ve israf etmediği bir zamandayız.

Sokaklar erken kararıyor, ağaçlar yapraksız, gökyüzü daha ağır.

İnsan bu hali çoğu zaman yokluk sanıyor.

Oysa kış, hayatın kendini koruma biçimidir.

Ne varsa içeri alınır, ne faydasızsa dışarıda bırakılır.

Toprak soğuktur ama ölü değildir. Donmuş gibi duran yüzeyin altında, sessiz bir hazırlık sürer.

Tohum, karanlığın içinde bekler. Işığı çağırmaz, zamanı zorlamaz.

Çünkü, acele eden filizin ilk rüzgarda kırılacağını bilir. Sabırla çatlayan kök tutar.

Kış ayındayız ama ağaç kendini eksik saymaz. Yapraklarını kaybetmiş olması bir eksiklik değil, korunma durumudur. Fazlalıklardan arınmıştır artık. Rüzgarla kavga etmez, soğukla pazarlık yapmaz. Mevsimini olduğu gibi kabul eder.

İnsan ise çoğu zaman kabul etmez. Kışta bile bahar gibi görünmeye çalışır.

Yeşil kalma inadıyla kendini tüketir.

Yeniden yeşermek, her zaman yeşil görünmek değildir.

Bazen yapraksız durabilmek, eksilmiş haliyle ayakta kalabilmektir.

Çünkü insan, çoğaldıkça değil, yer açtıkça derinleşir. Tutulan her şey, bir süre sonra ağırlık yapar. Ağırlık ise gönlü aşağı çeker.

Kış ayındayız ama bırakmak için geç değil.

........

© Yeni Mesaj