''Türkiye kendi kendine yeten bir ülkedir'' cümlesinin hayale döndüğü bir süreç yaşanıyor.

Tarım ve hayvancılık, beslenme ihtiyacı nedeniyle her zaman önemli ve önceliklidir.

Bu nedenle devletler üretim politikalarını belirlerken tarım ve hayvancılık üzerinde özellikle çalışırlar.

Anadolu da bu anlamda, tarım ve hayvancılığa her zaman öncelik göstermiş, halkın büyük çoğunluğu geçimini bu yolla sağlamıştır.

Oysa son yıllarda, üretici ve yetiştiriciler ve de bu alanda çalışan tüm profesyoneller sürecin tersine evrildiğini, üretimle ilgili sorunlar yaşandığını, bunun gıda arzında sorun yaratacağını sıklıkla ve artık yüksek sesle dile getiriyorlar.

"Tarım ve hayvancılık bitiyor" diyorlar. Sorun neredeyse ezbere biliniyor. Girdi maliyetleri olan hayvan yemleri, elektrik, su, özellikle nakliye için önemli olan yakıt, ilaç ve sağlık giderleri…

Bu sorunlar, aslında ülkenin genel ekonomik sorunları ile doğru orantılı ve burada devlete düşen yetiştirici olanları desteklemek.

Peki destek verildiği söylendiği halde neden üretici, yetiştirici hala zor durumda?

Girdi maliyetleri aslında sonuç, sebepler gözden kaçırılıyor…

2014 yılında Büyükşehir Yasası ile ilk darbeyi aldı tarım ve hayvancılık.

Köyler mahalleye dönünce, tarım alanlarında imar değişiklikleri oldu.

Ahır yapmak zorlaştı, kentleşme başlayınca koku şikayetleri nedeniyle, hayvancılık yapanlar bulundukları yerden uzaklaşmaya zorlandılar.

Bu durum aile işletmelerinin azalmasının en önemli nedenlerinden biridir.

Tarım ve hayvancılık ile uğraşan kırsaldaki nüfus hızla erimektedir.

Kârlılığın giderek azalması, sosyal yaşamın ve yaşam refahının kırsalda yetersiz oluşu özellikle gençler için kentleri daha çekici kılmaktadır ve bu aynı zamanda göçe de neden olmaktadır.

Kırsal nüfusu ve üretimi azalırken, şehir nüfusu pilansızca artmaktadır.

Aile işletmelerinin yani küçük ve orta ölçekli işletmelerin azalması elbette sadece Büyükşehir Yasası ve kırsaldaki sosyal yaşamın........

© Yeni Mesaj