Ülkemizde neyin yolunda gittiğini anlamak için bazen rakamlara değil, kelimelere bakmak gerekiyor.

İnsanların gündelik hayatta hangi kelimeleri seçtiği, hangi ifadeleri artık daha sık kullandığı bize çok şey anlatıyor.

Bugün sıkça duyduğumuz "harç mı, haraç mı?" sorusu da böyle bir işarettir.

Bu bir dil meselesi değil, bir yönetme anlayışı meselesidir.

Bize daha iyisini layık gördüğünü anlatanların gerçek niyetlerinin toplamıdır.

Harç, devletle vatandaş arasındaki makul ilişkinin ürünüdür.

Bir hizmet, bir işlem vardır ve bunun karşılığında alınan bedel izah edilebilir bir şeydir. Vatandaş neye para verdiğini bilerek yaşar, devlet de neden aldığını anlatabilir.

Bu bağ kopmadığı sürece itiraz da doğmaz. Çünkü mesele para değil, mantıktır, niyettir.

Ama her alınan bedel harç değildir.

Bir bedel, hizmetle bağını kaybetmeye başladığında, zorunlu, kaçınılmaz ve alternatifsiz hale geldiğinde, hukuki adı ne olursa olsun toplumun zihninde başka bir yere düşer.

Burada sorun miktar değildir. Küçük ya da büyük olması fark etmez.

Adalet, rakamla değil, niyetle ve yöntemle ölçülür.

Hayatın olağan akışı içinde yapılan pek çok işlem artık sadece bir işlem değildir. Satmak, devretmek, belge almak, kayıt yaptırmak.

Bunların hiçbiri keyifli tercihler değildir, hayatın dayattığı mecburiyetlerdir.

İnsanlar bunları istemedikleri halde yapmak zorunda kalır. İşte bu mecburiyet hali, zamanla bir gelir alanı olarak görülmeye başlandığında, devletle vatandaş arasındaki ilişki zedelenir, ve böyle de olmaya çoktan başladı.

Çünkü mecburiyet pazarlık kaldırmaz.

Mecburiyet sorgulamayı bastırır.

Mecburiyet sessizliği büyütür.

Bu yolla alınan her bedel, vatandaşta şu duyguyu üretir hale geldi.

Hizmet alan biri değil, yakalanmış biri olma hissi.

Sorular çoğalır, cevaplar azalır.

Araç satışlarından binde iki satış harcı alınacağı açıklandı. Araba satışından para alınması yetmiyormuş gibi........

© Yeni Mesaj