Öğretmenler artık yalnızca ders anlatmıyor; aynı zamanda psikolog, rehber, kriz yöneticisi ve çoğu zaman sistemin açıklarını kapatan birer “tamirci” gibi çalışıyorlar. Ancak bu çoklu rol, ciddi bir tükenmişlik yaratıyor.

Saygı görmemek, emeğinin karşılığını alamamak ve yalnız hissetmek öğretmenlerin motivasyonunu kırıyor:

• Aile içi iletişimdeki zayıflık, çocukların okulda da sınır tanımayan davranışlar sergilemesine neden oluyor.
• Saygı duyulan figürlerin yerini popülerlik ve görünürlükle ölçülen kişiler almış durumda.

Bütün bunlar öğretmene saygısızca davranan hatta davranışlarının saygısızlık olduğunun bile farkında olmayan duyarsız davranışların temel nedeni olarak karşımıza çıkıyor. Öğretmen, her geçen gün okulundan evine; mesleğinin daha da itibar kaybettiği düşüncesi ile dönüyor.

Sistem, giderek daha fazla “ezberci”, “yarışmacı” ve “duyarsız” bireyler yetiştiren bir hale dönüşüyor:

• Sınav odaklılık, öğrenme yerine yüksek not almaya odaklanan bir anlayış, merakı ve yaratıcılığı öldürüyor.
• Fırsatlara erişimdeki adaletsizlik, eğitimde sınıfsal uçurumları........
  

  © Yeni Düzen