Bir büyük utanç sırtımızdan kalktı.
Ama izi kaldı.
Lekesi kaldı.
Mahcubiyeti, ağırlığı, kederi…

Altı ay boyunca, adı korsanlık, adı çürümüşlük, adı yozlaşma olan bir düzenin içinde, 5 Kıbrıslı Rumu yargıladık.
Sonunda serbest bıraktık.

En büyük “suçları” neydi?
Kendi bahçelerine girmek.
Dedelerinden kalan topraklarda dolaşmak.

Dünyadan kopardıkları, karanlığa mahkûm ettikleri, hukuksuzluk üzerine bina ettikleri bu yapı, kendince bir gösteri yaptı: “Burada bir devlet var!”

Var elbette…
Bunu gösterdik (!)

***
20 Temmuz’da çıkarıldılar ilk kez mahkemeye.
Tesadüf mü?

Askeri harekâtın yıl dönümünde, yaşını başını almış beş insanı kelepçelerle mahkeme salonlarında gezdirmek, hukuki bir işlem değil, sembolik bir gövde gösterisiydi.

“Casus” dediler.
“Mülke tecavüz” dediler.
“Genel rahatsızlık” dediler.
“Özel hayat”........

© Yeni Düzen