Yoğun bir günün sonunda eve doğru yürürken, bir anda burnuma tanıdık bir koku doldu: irmik helvası. Komşumun penceresinden yayılan o sıcak, tereyağlı koku, anında zihnimin bir köşesindeki eski bir kapıyı araladı. Sanki yıllardır orada, açılmayı bekliyordu.

Canımın çekmesi bir yana, burnumun direği sızladı. Derin bir nefes aldım; o an şehrin gürültüsü, iş telaşı, yorgunluk —hepsi bir anda kayboldu. Gözlerimi kapattığımda, kendimi doğup büyüdüğüm o mütevazı evde buldum. Sobanın üzerinde fokurdayan çaydanlık, kızaran ekmek kokusu, siyah beyaz televizyonun loş ışığı… Ve etrafımda, şimdi her biri başka şehirde olan ailemin sıcak........

© Yeni Birlik