Batıda birçok topluluğun hızlı ilerlemesinin önemli sebeplerinden biri, birbirlerinin arkasında durma kültürüdür; birbirlerine destek olur, omuz verir, başarıyı paylaşırlar. Bizde ise maalesef bazen birbirimize destek olmakta aynı olgunluğu gösteremeyiz. Bazen kardeşimizin hatasını düzeltmek yerine arkasından konuşmayı tercih ederiz. Oysa aynı hizmete omuz veren insanların en çok ihtiyacı olan şey, güven, birlik ve dayanışmadır. Kardeşinin arkasından konuşmak ise bu birlik ruhunu zedeleyen en tehlikeli yaralardan biridir.

Kardeşlik; sadece aynı ortamda bulunmak değil, birbirinin yükünü hafifletmek ve eksiklerini örtmektir. Fakat nefis, kişiyi çoğu zaman fark ettirmeden arkadan konuşmaya, bir kardeşinin hatasını olduğundan büyük göstermeye veya onu yokluğunda yargılamaya sevk eder. Bu noktada hatırlanmalıdır ki:

“Gıybet, ehl-i adâvet ve haset ve inadın en çok istimal ettikleri alçak bir silâhtır. İzzet-i nefis sahibi, bu pis silâha tenezzül edip istimal etmez.”¹

Bu söz, gıybetin aslında sadece karşıdakini değil, söyleyenin izzetini de zedelediğini gösterir. Arkadan konuşmak, insanın kalbine........

© Yeni Asya