“Tamam, artık başlıyorum” diyorsun, ama olmuyor. İzin yok soyut dünyayı kelimelere dökmeye, anlam oluşturmaya. Zihinde gezen muhteşem manalar, satır kalıbına gelmiyor. İçinde yaşıyor, hissediyorsun, seni bütün varlığı ile kavramış ama sen ona dokunamıyorsun, “benimsin” diyemiyorsun.
İlhamın da nefes gibi bir ikram olduğunu hakkalyakîn yaşıyorsun.
Bir başka gün, “tamam geldi” diyor, hevesle oturup onun, senin olması için birkaç cümle yazıp, peşinden koşuyorsun hevesle. Sonra........