Baktım gülmedi. Anladım bir şeyler var. Hafta sonu idi, ani bir kararla gittim yanına. İnsanın anasının hayatta olması ve onu ziyarete gitmesi çok hoş bir evlatlık hali. Öyle mutlu olduk ki. Defalarca sokuldum kucağına ve en küçük evladı olmanın tadını çıkardım ben de. O da tabiî ana olmanın lezzetinde idi.

Daha önce de hep gençlik yıllarından konuşurduk. Baktım bu sefere çok keyfi yok. İnsan bu işte gün be gün değişiyor. Fakat gözler görmeyince hayata ve olaylara dair daha çok sorular sormaya başlamış. Geçen yaz, ‘Namazlarını neden geçiriyorsun?’ demiştim de, ‘Zaten az kaldı’ gibi bir cümle kurmuştu. Sanırım, ölümü kastetmişti. Ölümü, ciddi ciddi bekliyor gibi duruyor. Yine bir seferinde telefonda, ‘Ölmedim işte, duruyorum daha.’ demişti. Yani dokunuyor doğrusu böyle cümleler. Seçtiği kelimeler iç dünyada olup bitenlerden haber veriyordu.

Gözleri........

© Yeni Asya