Ormanda yeni bir gün başlıyordu. Uyanan hayvanlar yiyecek bulma telaşındaydı. Kuşlar, ağaç dallarındaki yuvalarında kendilerini bekleyen yavrularına ilk buldukları yemleri getirip yedirmeye başlamışlardı bile. Onlara ev sahipliği yapan ağaçlar birbirleriyle konuşmaya başladılar: “Görüyor musun Gürgen kardeş, yiyecek bulup karnını doyurmak ne zor iş.”

“Evet Ardıç kardeş haklısın. İyi ki, ağaç olarak yaratılmışız. Hiç yerimizden kıpırdayamadığımız için Allah bizim halimizi görüyor ve ihtiyacımız olan tüm gıdayı ayağımıza gönderiyor.”

“Ayağımıza mı? Güldürdün beni Gürgen. Bizim ayağımız yok ki.”

“Lafın gelişi dedim Ardıçcığım. Ayağımız yok tabiî ki, yürüyemiyoruz ama yiyecek, içecek ve su bize geliyor. Yani........

© Yeni Asya