Ana caddeden sokağa girdiğinde, derin bir sessizlik hissediliyordu. Anlaşılan kimse uyanmamış dedi içinden. Şeref Amca bahçesini, çiçeklerini sulamaya çıkmamış. Dilek, keçi çiftliğine gitmemiş. Evde olsa o da uyuyor olurdu muhtemelen. Neyse ki biraz sonra kavuşacaktı evine. Bir yanda memleketini özleyip geri geri giden ayakları, diğer yanda uzak kaldığı evine bir an önce kavuşma duygusu. Hayat hep böyle iki duygu arasında sürüp gidecekti belki de.

Sabahın bu erken saatlerinde, bavulunun tekerleği taşlara sürtünüyor ve çok gıcık bir ses çıkarıyordu. İnsanlar rahatsız oluyordur düşüncesi de gelince, bavul daha da ağırlaşıyordu elinde. Eve yaklaştığında karşı evin siyah kedisi atladı önüne. Miyavladı, sürtündü sonra çöpün oraya doğru gitti. Nihayet eve gelmiş ve bu ağırlığın sona erdiğini düşünmüştü. Şimdi sırada ikinci parkur vardı: bu bavulu üçüncü kata çıkarmak. Merdivenin başında soluklandı. Sonra bir, iki, üç derken yavaş yavaş çıkardı basamaklardan.........

© Yeni Asya