Meleğe ulaşmak, göğe tırmanmak değildir.
Göğü kendi içine indirmektir.
Sofi der ki:

“Gönül gök olursa, melek iner.”

İnsan dışarıdan bir varlık çağırmaz;
kendi içindeki pas kalkınca, nur kendiliğinden görünür.
Melek aslında uzak değildir; insanın derinindeki sessiz ışığın adıdır.

Bir insan gerçekten melek nefesine yaklaşmak isterse,
önce gönlündeki ağır taşlar çatlar.

Kızgınlık erir…
Kıskançlık utanır…
Kibir yere çöker…
Sesler azalır…

O anda içte, belli belirsiz bir ferahlık doğar.
İşte o ferahlık meleğin ilk selamıdır.
Sofi buna “lütuf rüzgârı” der.

Zikir, söz değildir;
suskunluğun içindeki dalgalanmadır.

İnsan zikre oturur…
İlk dakikalarda ses kendinindir.
Bir süre sonra ses yumuşar…
Bir anda, söyleyenin sen olmadığını hissedersin.

İşte sofi der ki:
“Zikirde bir an gelir, kul susar; melek........

© Yeni Ankara