Merhaba değerli okurlarım,

Ben Hasibe Boztepe. Doğuştan görme engelli bir Türkçe öğretmeniyim.

Bugünden itibaren, bu köşede sizlerle, engelliliğe dair yarenlik edecek, engellilerin günlük hayatta yaşadıkları güçlüklere değineceğim; kendimce bu güçlüklere çözüm reçeteleri önereceğim. Eğitim, iş yaşamı, sosyal hayat ve benzeri. Sözünüzü, yaşamın her kavşağında önümüze çıkan, bizleri engelleyen ne varsa, onları bu köşede sobeleyecek, kalemimle, kelamımla 'Biz de buradayız' diyeceğim.

Ben ışıksızım. Renkler yok, şekiller yok, ışık yok… Ama umuda boyalı şarkılarım, denizaşırı hayallerim, şiire bandırdığım sözcüklerim var. Acımtırak bir hayatın nesnesi olmaktan cayalı, hatrı sayılır yıllar geçti. Ellerimin bir işe yaradığını öğrendiğimde, üreten bir hayatın öznesi olabileceğimi keşfettim. Zamanla, annemin bu çocuk bizden sonra ne olacak, kaygıları rafa kalktı; babamın iç çekişleri yerini gurur dolu sarılmalara bıraktı. Su aktı, yolunu buldu. Yaşadıkça deneyimlerim, benliğime yeni benler koydu. İyi kilerim çoğaldı; inancım şahlandı. Kanıksadım evet, hedefi olmayan bir gemiye, hiçbir rüzgâr yardım edemezdi; o yüzden Aşık Veysel Körler Okulu’nda öğrenim hayatıma başladığım o ilk gün, annemin babamın beni okula bırakıp gittiği o ilk gün yani, belirledim rotamı. Dedim kendi kendime, usulca, en özgüvenli iç sesimle:

Hayallerimin götürdüğü yere doğru, tam yol ileri… Anladım çünkü anlamlandırdığım, parmak uçlarım karanlığın panzehiri.

Yedi yaşındaki bir kızın kalbine, adeta 70 yaşındaki bir kadının aklı gelip yerleşti o gün. O günden sonra, sayısız kere düştüm, sayısız şey düşündüm, birden ışık hızıyla büyüdüm. Körlüğün ötesini gördüm, yüzümü güneşe döndüm. Başladım kendi hikâyemi yazmaya, büyük harflerle, karanlığa inat, ışıktan ellerimle, en aydınlık yanımla…

Üçüncü sınıftaydım, öğretmenler günü sebebiyle bir şiir........

© Yeni Ankara