Fiziksel erişilebilirlik, bir şehirde yaşamanın temel insan haklarından biri olan “bağımsız hareket” hakkının başlangıç noktasıdır. Ancak Türkiye’de engelliler açısından bu hak, hâlâ büyük oranda bir “lüks” gibi durmaktadır. Görme engelliler için kaldırımlara döşenen yön kılavuz çizgilerinin aniden bir ağaçta veya direkte sonlanması, ortopedik engelliler için rampa yerine dik merdivenlerin dayatılması ya da asansörü olmayan üst geçitler; kamusal alanlarda (hastane, adliye, belediye…) işaret dili uzmanının yetersizliği ya da hiç olmayışı yaşanan sıkıntıların sadece birkaç örneği.

Görme engelli bireylerin bastonlarıyla ilerlemeye çalıştığı kaldırımlarda dahi, düzensiz döşenmiş taşlar, kaldırımları işgal eden esnaf ya da kılavuz çizgilerin üzerine gelişigüzel park edilen araçlar, şehirlerin hâlâ ne kadar “görmezden geldiğini” ortaya koyuyor. Ortopedik engelliler için ise sadece ulaşım değil, kamu binalarına, parklara, hatta ibadethanelere erişim bile hâlâ ciddi bir mücadeleye dönüşebiliyor. Üstelik bu sorunlar yalnızca birkaç ilde değil, Türkiye genelinde sistematik bir yapısal eksikliğin sonucu.

2005 yılında çıkarılan 5378 sayılı Engelliler........

© Yeni Ankara