Ülke olarak geliştikçe ve büyüdükçe, betona daha çok odaklanıyor ve toprağı ihmal ediyoruz. Bu vakıayı görmek için zihnimizi-gözümüzü-kulağımızı biraz Anadolu’ya çevirmeli.

Mesela tarımla uğraşan ailelerde yaş sınırı 60’a dayanmış vaziyette. Gençler şehirlere, betonlara akarken, çift-çubuk-tarla-bağ-bahçe ve çalışma, bu yaştaki insanımıza kalmakta.

Günümüzde köylerde en çok sıkıntısı çekilen hususlardan üçü; işçi, çoban ve araziye bekçi bulamamak. Yüksek ücretle sigorta-barınma-beslenme garantili işe insan bulunamıyor.

Besicilikle uğraşan insanlarımız, bırakın merada hayvanları otlatacak kimseyi bulmayı, hayvan barınaklarını bekleyecek, onlarla ilgilenecek insan bulamamaktan yakınıyorlar.

Toprağın doyurmadığı, geçindirmediği hiçbir canlı yoktur. Şehir hayatına özlem; aç kalmayı-işsiz kalmayı-perişanlığı-dilenmeyi tercih ettiriyor.

……………..

Hatırıma gelmişken bir gözlemimi paylaşayım. Bayram münasebetiyle Kırıkkale’den Ankara’nın Kalecik ilçesine geçip, oradan Ankara’ya intikal ediyorduk.

Sivas’tan çıkıp, Orta Anadolu’yu;........

© Yeni Akit