Nurettin Topçu’nun gözünden Mehmet Âkif

AHMET TALİB ÇELEN

İstiklâl şâirimiz Mehmed Âkif Ersoy’un 89. vefat yıldönümündeyiz. Allah rahmet eylesin. Onu Nurettin Topçu merhûmun anlatımıyla hatırlatmak ve göstermek isterim.

Önce vehâmeti tasvir:

(…) Daha dün câmi avlusundaki çınarda gölgelenirken, elli sene içinde ne olduğunu bilmediğimiz bir büyük sanayi asrının ateşten bir sel gibi baskınına uğradık: Örf gitti, kuvvet gitti, aile gitti, idrâk gitti; ümitler hep gitti; hâlâ karanlıkta bekliyoruz. Bugünkü bir ailenin romanı, Âsur hükümdarına esir olan bir kahramanın macerasından bin defa daha acıklıdır. Maddî ve ruhî sefalet çekenlerin sayısı milyonları aşan büyük sanayi asrının çocuklarıyız. Ancak maddî ve mânevî bütün tedavi vasıtaları yabancı diyarların elinde ve şuurundadır. Bu, belki sefaletimizin en acıklı tarafıdır. Vâkıa üniversite gençliğimizin sayısı da on binleri buldu. Fakat kültür ve ahlâk dâvalarının en küçüğü bile halledilmekten ümitsiz, düşünülmekten uzak duruyor. Gitgide ilim, hayata hâkim olma iktidarını kaybetmektedir. En kalabalıklaşan yerler, yalnız maddesiz kokain uyuşukluğu veren sinemalar değil, ayni zamanda mahkemeler, hapishaneler, sanatoryumlar ve hastahanelerdir ve sefaletlerin en müthişi bu: Sefaleti duyan, duyuran yok. (Nurettin Topçu, Mehmet Akif, Dergâh Yayınları, İstanbul 1998, s. 11-12)

Bu tablo karşısında Âkif:

Cemaat uçurumda iken zirveyi göremiyor Âkif, belki otuz sene bu cemiyetin sefaletini terennüm etti. Cemaatle hemhal, hemderd oldu. Neslimizin ruhunun doktoru o idi. Bedbaht bir nesil onu hastalarının başucunda, mezarlıkta, meyhanede, mahalle kahvesinde, hâsılı bütün sefaletlerinin yanında bulmuştu. Birinci Safahât’ın bu realist canlı tabloları, Âkif’in sanat idealinde ilk adımlarıdır. Bu sahneleri anlatmakla hüner mi göstermek istiyordu? Hayır. Sefaletimizin acısı bizde henüz uyanma şuuru doğurmaktan uzakken her tarafta aydınlık arayan öksüz nesli, semalardan vahiy........

© Yeni Akit