Kapitalist merkezlerin uzun zamandır “istikrar adası” olarak sunulan ülkelerinden biri olan İsviçre’de, son aylarda inşaat ve sağlık işçilerinin yürüttüğü grevler, yalnızca sektörel bir memnuniyetsizlik patlaması değil; kapitalizmin merkezinde biriken sınıfsal gerilimlerin görünür olduğu tarihsel bir momenttir. Bu grevler, sermayenin krizi yönetme biçimlerinin sınırına dayandığını, işçi sınıfının ise yeniden kolektif bir güç olarak sahneye çıktığını gösteriyor. İsviçre’de yaşananlar, kapitalist merkezlerde yükselen uluslararası emekçi mücadelesinin yerel bir tezahürü; aynı zamanda sistemin çözülme belirtilerinin merkezî bir ifadesidir.

İnşaat Direnişi

Kuzeybatı İsviçre’den Basel’e yürüyen binlerce inşaat işçisi, sadece düşük ücretlere ve aşırı çalışma saatlerine karşı değil, sermayenin yeni sömürü rejimlerine karşı da meydan okuyor. Haftalık 50 saate varan çalışma baskısı, Cumartesi ek ücretlerinin kaldırılması ve yol mola sürelerinin gasp edilmesi; kapitalizmin krizi derinleştikçe emeğe yönelik saldırının da yoğunlaştığını gösteriyor.

İnşaat işçileri, “Biz İsviçre’yi inşa ediyoruz” derken, aslında kapitalizmin temel bir gerçeğini hatırlatıyorlar: Üretimin maddi temeli, sermayenin değil, işçilerin kolektif emek gücüdür. Bu grev yalnızca bir iş bırakma değil; görünmeyen emeğin siyasal bir özneye dönüşmesidir. Üretim tekerleklerinin durduğu her an, sermaye düzeninin kırılganlığını gözler önüne seriyor. İşçilerin yürüyüşü, kapitalizmin kendisini ayakta tutan emek ilişkisini tersine çeviren devrimci potansiyeli taşıyor.

Bakım Emekçilerinin Mücadelesi

Pandemi boyunca “kahraman” ilan edilen sağlık işçileri, bugün insanca çalışma koşulları ve kamusal sağlık hakkı için sokakta. Bern’deki hemşire mitinginde yükselen talepler — güvenceli vardiyalar, personel artırımı, ücretli fazla mesai ve yasal güvence — bakım emeğinin sistem tarafından nasıl........

© Yarın Haber