Γράφουν οι φιλόλογοι του Φροντιστηρίου 2001 - ΟΡΟΣΗΜΟ: Μαρία Λιπορδέζη- Βάσω Δεμίρη - Δήμητρα Πετρίνη.

Με αφορμή το «Αφιερωματικό έτος Μίκη Θεοδωράκη» και την επικείμενη εξέταση στη Νεοελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία, ετοιμάσαμε για τους μαθητές ένα υλικό στοχασμού για τη μουσική ως βίωμα, ελπίδα και παρηγοριά.

Ίσως, αυτές τις μέρες, η μουσική να είναι ένας τρόπος να μείνουμε παρόντες, ήρεμοι, συντονισμένοι με κάτι πιο βαθύ από την αγωνία της επίδοσης.

Μέσα στην εντατική προετοιμασία και την πίεση της ύλης, η τέχνη παραμένει παρούσα. Όχι ως διακοσμητικό στοιχείο, αλλά ως ουσία· ως χώρος στοχασμού, ως δυνατότητα βαθύτερης κατανόησης του εαυτού και του κόσμου.

Η μουσική λειτουργεί ως εσωτερική συνομιλία. Είναι παρηγοριά στις δυσκολίες, είναι συντροφιά στη μοναξιά, είναι καθρέφτης της σκέψης. Για πολλούς μαθητές μας, η μουσική είναι το soundtrack της προετοιμασίας τους – ένα καταφύγιο στις στιγμές κόπωσης ή άγχους.

Λίγο πριν τις εξετάσεις, προτρέπουμε τους μαθητές να ακούσουν μουσική – όχι μόνο για να χαλαρώσουν, αλλά για να θυμηθούν ότι υπάρχουν πράγματα που μας υπερβαίνουν, που αξίζει να αγαπήσουμε και να υπερασπιστούμε. Όπως η τέχνη. Ο Άνθρωπος. Η Ελπίδα.

Ακολουθεί ένα μικρό αφιέρωμα, λοιπόν, στη δύναμη της μουσικής, όπως αναδύεται από ένα δοκίμιο του Αλμπέρ Καμύ, μία συνέντευξη του διακεκριμένου καρδιολόγου- μουσικού Θανάση Δρίτσα και ενός λογοτεχνικού κειμένου της Μαρίας Κοτοπούλη.

Η δημοσίευση του υλικού δεν αποσκοπεί στην εξάσκηση, αλλά κυρίως στην ανάγνωση και τον στοχασμό. Για τον λόγο αυτό, δεν παραθέτουμε ασκήσεις θεωρίας, αλλά εστιάζουμε στο Δ' Θέμα (παραγωγή λόγου), προτείνοντάς το ως αφορμή για προβληματισμό. Πρόκειται για ένα κριτήριο που καλεί να δούμε τη μουσική ως βίωμα. Μέσα από τον λόγο, η μουσική μάς φέρνει αντιμέτωπους με ερωτήματα βαθύτερα από εκείνα των εξετάσεων — ερωτήματα που αγγίζουν τον άνθρωπο, την τέχνη, την ψυχή.

Καλή δύναμη σε όλους τους υποψηφίους. Καλή ανάγνωση σε όλους.

Ακολουθούν τα κείμενα:

ΚΕΙΜΕΝΟ 1

«Η αντίληψη του ωραίου στους Έλληνες είναι ένα είδος θλίψης». Πάνω σ’ αυτό ο Νίτσε θα οικοδομήσει τη θεωρία του. Οι Έλληνες ξεσχίστηκαν από πολιτικές αντιθέσεις, από τη φιλοδοξία, τη ζήλεια από κάθε είδους βιαιότητα. Αλλά θα μου πείτε το ίδιο δε συμβαίνει και με άλλους λαούς; Πραγματικά. Αλλά με την ευαισθησία και την ευσυγκινησία τους οι Έλληνες υπήρξαν πιο επιρρεπείς στη θλίψη. Ένιωσαν έντονα τη φρίκη για τη ζωή τους και έτσι μοιραία οδηγήθηκαν στον βάρβαρο διονυσιασμό. Εκείθεν η ανάγκη να θεραπεύσουν αυτές........

© Xronos