Ας είχε πει ο Ιησούς ότι “η Πίστις κινεί βουνά”, και ας είπε και ο Γαλιλαίος -αν είπε- για τη γη, το “Και όμως κινείται”, όμως τόσο ο Τσίπρας, όσο και ο Μητσοτάκης ήδη “κινούν” λίμνες: Τις Πρέσπες. Τι άλλο είναι το “Ναι” στη λεγόμενη Διάσκεψη για τον καθορισμό των θαλάσσιων ζωνών στην Ανατολική Μεσόγειο;

“Ούτε Διεθνής Διάσκεψη χρειάζεται για την Ανατολική Μεσόγειο, ούτε καμιά Πρεσποποίηση. Ούτε κάποια άλλη που θα προταθεί στη συνέχεια για το Αιγαίο. Γιατί τόσο το: “Κάντε με Πρωθυπουργό, για να είναι αξιοποιήσιμη η Διάσκεψη”, όσο και το: “Αφήστε με να παραμείνω εγώ Πρωθυπουργός”, τα Ναι δηλαδή αμφοτέρων, άμεσα οδηγούν σε μια Ανατολική Μεσόγειο Τουρκοποιήσιμη. Και σε είκοσι-τριάντα χρόνια, Τουρκοποιημένη Λίμνη”.
Χ. Κ.

Δύο πράγματα κυρίως θέλω να επισημάνω:
Πρώτον. Τη συγκριτική και την προσωπολογία, ανάμεσα στα εκ των 27 βιβλίων Άπαντα του αξέχαστου φίλου Μιχάλη Χαραλαμπίδη και στο βιβλίο “Ιθάκη” του Αλέξη Τσίπρα.
Από τη μια είναι ο Πολιτικός Φιλόσοφος με το επεξεργασμένο ιστορικό και πολιτικό σχέδιο για τον Ελληνισμό. Η συνέχεια των Αριστοτέλη, Δημόκριτου, Πλάτωνα και Πρωταγόρα. Και από την άλλη, ο τίτλος που θα του πήγαινε καλύτερα του πρώην Πρωθυπουργού: Ο ύπερθεν.

Άλλωστε ο αυθεντικός τίτλος “Ιθάκη” καταχωρήθηκε ως έργο του Αλεξανδρινού Καβάφη. Ο οποίος έχει και κάτι άλλο γράψει, επίκαιρο όσο και διαχρονικό, το: “Σαν έτοιμος από καιρό, να αποχαιρετήσει την Αλεξάνδρεια που χάνει”, στο “Απολίπειν ο Θεός Αντώνιον”, που εγώ επίσης προσθέτω: Το “Απολίπειν ο Θεός Υιόν Παπανδρέου, Αλέξιον, Κυριάκον” κλπ. Γιατί εκτός από “Τα πάντα ρει”, “Ρει και τα Πολιτικά Πρόσωπα των Κυβερνητών.

Ζούμε σε μια χώρα των τηλεοπτικών Drones και των ΥΕΝΕΔ, όπου το άταφο πτώμα της Τρίτης Δημοκρατίας, και η συντήρησή του, σε διάλυμα ηλεκτρονικής φορμόλης, συνεχίζουν να βάζουν και να βγάζουν Κυβερνήσεις κατά το δοκούν των ολιγαρχών. Κι ας περιμένει στη γωνία μια αμυδρή έστω ελπίδα: Η Τέταρτη Ελληνική Δημοκρατία και η θέσπιση Συνταγματικής εκλογής των Βουλευτών έως δυο τετραετίες. Δυο Θεσμίσεις που όμως οι επικεφαλής των πολιτικών μορφωμάτων, δεν τις ψελλίζουν καν. Και με την Κοινωνία να έχει από ετών ήδη απομακρυνθεί, προσφεύγοντας στη Δημοκρατία της Αποχής. Η οποία, τύχη αγαθή, βαίνει καλπάζουσα.

Δεύτερον. Μπορεί ο πρώην Πρωθυπουργός να είναι αθώος του αίματος στα τρέχοντα και πληθώρας ένεκεν, πληθυντικά Κυβερνητικά και Κρατικά........

© Xronos