Η Μακεδονία που αποτελεί το βόρειο τμήμα της Ελλάδας, έχει λόγω της γεωγραφικής της θέσεως, μεγάλη σημασία όχι μόνο από στρατηγικής αλλά και από εθνικής και ιστορικής απόψεως και αποτελεί, διαμέσου των αιώνων, τον προς βορρά ασφαλή προμαχώνα της χώρας

Η Μακεδονία που αποτελεί το βόρειο τμήμα της Ελλάδας, έχει λόγω της γεωγραφικής της θέσεως, μεγάλη σημασία όχι μόνο από στρατηγικής αλλά και από εθνικής και ιστορικής απόψεως και αποτελεί, διαμέσου των αιώνων, τον προς βορρά ασφαλή προμαχώνα της χώρας. Όπως αποδεικνύεται από αρχαιολογικά δεδομένα χωρία αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων και γλωσσολογικά στοιχεία, η ένταξη της Μακεδονίας στα πλαίσια της ελληνικής ιστορίας χρονολογείται από 2200 π.Χ. περίπου, εποχή δηλαδή της εγκατάστασης των πρώτων ελληνικών φύλων στη Μακεδονία, καθώς και στην Ήπειρο και τη Βορειοδυτική Θεσσαλία.

Μεταξύ των φύλων αυτών είναι και οι Μακεδνοί, το δωρικό εκείνο φύλο που χαρακτηρίζει με το όνομά του τους Μακεδόνες από τους οποίους άλλοι εγκαταστάθηκαν στη σημερινή Δυτική και Κεντρική Μακεδονία και άλλοι κινήθηκαν προς τη Στερεά και την Πελοπόννησο. Σύμφωνα με μαρτυρία του Ηροδότου, οι Λακεδαιμόνιοι, οι Κορίνθιοι και άλλοι Έλληνες της Πελοποννήσου είναι "Δωρικόντε και μαεκδονικόν έθνος". Από το 1350 π.Χ. ο Μυκηναϊκός πολιτισμός διαδίδεται αρκετά σε διάφορες περιοχές της Μακεδονίας (Κοζάνη, Γρεβενά, Βεργίνα, Κοιλάδα Αξιού και αλλού), η οποία αποβαίνει έτσι θετικός δέκτης του καθαρώς ελληνικού αυτού πολιτισμού.

Η μεταξύ Αλιάκμονα και των Βόρειων Κλιτύων του Ολύμπου περιοχή γνωστή κατά την αρχαιότητα ως "Μακεδονίς γη" είναι η πατρίδα των Μακεδόνων κατά τις αρχές του 8ου π.Χ. αιώνα. Στο μεταξύ οι νότιοι Έλληνες ιδρύουν αποικίες στη Μακεδονία με τις οποίες οι Μακεδόνες αρχίζουν να έρχονται σε επαφή και ήδη από το 650 π.Χ. επικρατούν στην κάτω Μακεδονία δυτικά του Αξιού.

Έτσι οι εμπορικές και πολιτιστικές σχέσεις μεταξύ Μακεδόνων και λοιπών Ελλήνων που είχαν αρχίσει επί βασιλείας Αμύντα Α' 9540-495), γίνονται συχνότερες επί των ημερών του βασιλιά Αρχέλαου Α' (413-399) και κορυφώνονται κατά την εποχή των βασιλέων Φιλίππου Β' (359-336) και του Μεγάλου Αλεξάνδρου (336-323). Κατά την εποχή του Μ. Αλεξάνδρου, το Βασίλειο των Μακεδόνων διευρύνεται και ισχυροποιείται σημαντικότατα. Ο ευφυής εκείνος Στρατηλάτης και ικανός βασιλιάς, μαθητής ενός άλλου λαμπρού τέκνου της Μακεδονίας, του Αριστοτέλους του Σταγειρίτου, είναι εκείνος ο οποίος χάρη στην εκπολιτιστική του επικράτεια, μετέδωσε τον πολιτισμό και τη γλώσσα της Αρχαίας Ελλάδας μέχρι τα βάθη της Ανατολής. Είναι εκείνος ο οποίος κατέστησε ευφήμως γνωστό το ελληνικό όνομα μεταξύ των λαών της Ασίας, επομένως οι Μακεδόνες, ως γνήσιοι Δωριείς υπήρξαν τότε οι φορείς του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και μέσω αυτών η ελληνική γλώσσα κατέστη διεθνής ("κοινή") κατά τους ελληνιστικούς και τους μετέπειτα χρόνους.

Η ευμάρεια και η πολιτική άνοδος της Μακεδονίας συνεχίζεται, όχι μόνο επί των Διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου αλλά και επί Ρωμαιοκρατίας, ενώ η χρήση της ελληνικής γλώσσας είναι συνεχής και συμβάλλει σημαντικά στη διάδοση του χριστιανισμού στη λοιπή Ελλάδα, ήδη από τους χρόνους του Αποστόλου Παύλου. Αργότερα, όταν ο χριστιανισμός επικρατεί και καθίσταται επίσημη θρησκεία του κράτους επί Μ. Κωνσταντίνου, η Θεσσαλονίκη γνωρίζει αληθή άνθηση, ενώ ο πληθυσμός όλης της Μακεδονίας είναι αμιγώς........

© Xronos